Ik had er een vrij pittige week op zitten en was daardoor niet op mijn best. Mijn lontje was zeg maar kort, korter, kortst.
Ik zie mijzelf als een redelijk brave burger. Ik breng glas naar de glasbak, winkel met herbruikbare zakjes, laat geen troep op straat slingeren, help oude vrouwtjes (m/v/x) oversteken, hou rekening met de medemens, laat de kinderen hun zelfgebakken cakes etc naar onze bejaarde achter-buurvrouw brengen, steun veel goede doelen en ik doe vrijwilligerswerk. Maar…., ik parkeer wel altijd op de invalideplekken voor de school van mijn kinderen. Dat wil zeggen, als ik er eens een kom ophalen en even voor school moet wachten.
Het is - uiteraard - de dichtstbijzijnde plek bij het schoolgebouw en zo ziet mijn dochter me direct staan. Het zijn twee enorme parkeerplekken waar je met 3 of 4 auto’s kan staan en er is daar nooit iemand invalide. Nimmer. Komen er onverhoopt wel drie (!) invalide auto's op dat ene momentje in de zoveel tijd dat ik daar even geparkeerd sta, dan pak ik uiteraard direct mijn biezen en maak ik plaats. Wat mij betreft dus allemaal zo erg niet.
Goed, laatst reed ik mijn dochter even naar school om haar rapport op te halen. Ik stond weer op de invalideplek, een beetje door mijn telefoon te scrollen, tot ze weer terug zou zijn. Raam open want benauwd. Hoor ik een moeder die met haar twee zoons langsliep iets vinnigs murmelen waarbij ik alleen verstond "....mensen die op invalideplekken staan". Je moet weten, ik heb daar echt de schurft aan, dat mensen indirect tegen je praten. Wel zo hard dat ik het hoor, maar zich niet direct tot mij richten. Hou je waffel of spreek me persoonlijk aan. Maar dit zuremensengedrag, iew, mega-irritant. Ik moet ook zeggen dat ik er een vrij pittige week op had zitten en daardoor niet op mijn best was. Mijn lontje was zeg maar kort, korter, kortst.
Dus die vrouw mompelt te hard tegen haar kinderen dat ik daar geparkeerd sta en ik steek mijn hoofd door het raampje en roep “wil je misschien iets tegen me zeggen?” Waarop zure moeder begint over dat ik op een invalideplek sta en hoe asociaal dat is en dat dat € 400,= euro boete is. Waarop ik iets terugzeg ter verdediging dat ik achter het stuur zit en zo weg kan zijn als dat nodig is, wat niet gaat gebeuren want in die 10 minuten dat ik hier sta komen er echt geen drie invaliden op hetzelfde moment. Zure moeder gaat door met haar tirade over hoe aso ik ben en dat ik daar gewoon niet moet staan. Ik roep iets als “joh, volgens mij ben jij echt de enige die hier last van heeft”. Voor mij is de kous daarmee af. Maar nee hoor. Hiermee trok ik een rode lap uit de kast.
Zure moeder neemt een andere houding aan, maakt zich breed, buigt haar hoofd een beetje, horens naar voren, snuift even flink en ze komt als een stier op mij afgestormd. Ik dacht even dat ze me zou gaan slaan! Ze staat voor mijn auto - met open raampje weet je nog - gaat met haar arm naar achteren richting broekzak en ik vroeg mij in die split second af wat ze in godsnaam daar vandaan zou halen. En net voordat het gebeurt, besef ik wat ze doet en met wie ik te maken heb. Ze duwt een glimmende penning hatseflats in mijn gezicht en zegt “ik kan je die boete van
€400,= ook gewoon geven hoor”. OEF……
Om me niet helemaal te laten kennen ging ik nog even de discussie met deze zure politiemoeder aan of € 400,= niet wat veel is voor een vergrijp van dit kaliber en droop daarna gauw af om mijn auto braaf op een andere plek te parkeren.
Toen ik het verhaal later aan mijn dochter vertelde vroeg zij direct “was het wel een echte penning?” En inderdaad, dat had ik moeten checken natuurlijk want duh… er lopen vast honderden zure moeders met een politiepenning van de feestwinkel in hun broekzak.