In de vuurlinie

Er werd over en weer wat geschreeuwd en de hele situatie leek wel een eeuwigheid te duren.

Ze was 3 jaar, Large, en we woonden in Natal, Brazilië. Vlak achter het strand van Ponta Negra; het Scheveningen van Den Haag, zeg maar.

Ik genoot met die kleine druktemaker – dat was dat rustige meisje van nu destijds nog – van een paar uurtjes op het strand. We liepen er vaak even naartoe. Terug naar huis namen we meestal een taxi. Eigenlijk een te klein stukje voor met de auto, maar moe van het strand én helling op met +30 graden haalde ze het lopend net niet.

Tussen boef en politie

Ze zat vlakbij zee te spelen. Ik was even iets aan het doen - met mijn handdoek geloof ik - en voor een momentje was ze uit mijn zicht toen ik paniekerig aangesproken werd door een Braziliaanse dame. “Sua filha, sua filha” (je kind). Ik draaide me met een ruk om en zag dat ze in de vuurlinie tussen de polícia en een bandido stond. De politie stond op het strand, een paar meter achter Large en hield iemand onder schot die kennelijk de zee in gevlucht was. Tussen hen in zat een klein meisje in het zand te spelen. Mijn meisje. Ze zat precies in de vuurlinie.

Ik rende naar Large, tilde haar op en nam haar weg uit de nogal rottig positie waarin ze zat. Er werd over en weer wat geschreeuwd en de hele situatie leek wel een eeuwigheid te duren.

Omgedraaide rollen

Uiteindelijk begreep ‘bandido’ dat de zee uitkomen de enige uitweg was om het er levend af te brengen en droop af. De politie sloeg hem in de boeien en voerde hem zonder genade het strand af. Waarop Large begon te huilen. Hard. Hoe zielig voor die jongen. Stoute politie. Hoe konden ze dat nou doen. Ze hadden hem de zee in gejaagd en nu namen ze hem ook nog mee, met handboeien om.

Ze heeft echt lange tijd gedacht dat de politie slecht was en het heeft me best moeite gekost om haar te overtuigen dat de politie over het algemeen je vriend is en er voor jou is. Het was het engste momentje wat ik heb meegemaakt in de tijd dat ik in Brazilië woonde. Dat valt nog best mee he, voor wonen in een ‘gevaarlijk land’. Gelukkig maar.