Misschien kwam ik wel helemaal niet zo vaak voor haar op als ik denk. Misschien liet ze me wel koud en deed ik niets. Of erger, deed ik ook lelijk.
Ik zie haar zus in de media. Ik denk aan haar. Hoe zal het met haar gaan? Ik kan me deze media-geile persoon nauwelijks voorstellen als de zus van het meisje van toen. Wat een hotemetoot. Dat past geenszins bij dat meisje van vroeger, aan wie ik nu denk.
Wat zal er van haar geworden zijn? En wat was er vroeger toch met haar? Het was een apart typje. Eigenzinnig, een tikkeltje zweverig maar ook … eenzaam. Ze had iets treurigs over zich. Aan de ene kant kwam ze heel kwetsbaar over, aan de andere kant was ze juist heel sterk, met een eigen mening. Dat is althans hoe ik me haar herinner. Ze werd gepest. Ik kwam voor haar op. Toch? Of …deed ik dat helemaal niet?
Mijn herinneringen laten me heel vaak in de steek, dat is bekend. Ik weet echt nog heel weinig van mijn jeugd. Niet opgeslagen, gewist, ik weet het niet. Het is zo.
Ik meen me te herinneren dat ik geregeld voor haar op kwam. Maar een vriendin was ik niet voor haar. Ik ken haar ouders niet, ben volgens mij nooit bij haar thuis geweest (of misschien wel…) en haar zus ken ik ook niet van vroeger. Alleen van nu, in de media. Had ze überhaupt wel vriendinnen? Deed ik wel eens lelijk tegen haar? Ik denk heel hard na maar ik weet het allemaal echt niet meer.
Speuren
Ik speur het instagram-account van haar zus af. Wat een vertoning. Hilarisch gewoon. Maar daar gaat het niet om. Ik zoek haar. Ik wil een glimp van haar opvangen in de hoop te zien dat het goed met haar gaat.
Ondertussen app ik met mijn Bestie, die ook bij haar in de klas zat. Ik vertel haar wat ik aan het doen ben en vraag wat zij zich nog herinnert. Bestie herinnert zich dat het meisje op school had verteld dat er thuis nare dingen gebeurde, iets met haar vader. Daar schrik ik van. Dat is afschuwelijk. Wist ik dat niet? Ik weet het niet meer. Nu ik het hoor komt het me niet geheel onbekend voor, maar ik kan er in mijn herinneringen niet bij. Ook Bestie heeft moeite met de herinneringen scherp te stellen. Maar dat er iets niet pluis was, dat valt bijna niet te ontkennen.
Honderden foto’s op het account van haar zus, de meeste van zichzelf. Geen spoor van het meisje. Wel wat foto’s van zus met vader. Met liefdevolle woorden over hem. Ingewikkeld. Is dit dezelfde vader waarover ik net iets afschuwelijks hoorde? Ik hoop maar dat ik vroeger lief genoeg voor het meisje was. Of in ieder geval, dat ik niet ook lelijk tegen haar deed zoals vele anderen op school.
Verdrietig
Waarom trekt me dit zo aan? Een meisje in de klas van mijn dochter schiet door mijn gedachten. Een meisje dat het thuis ook zo ongelooflijk moeilijk heeft. Zo moeilijk dat ze zichzelf pijn doet. Ze wordt geholpen, weten we. Gelukkig, maar werd zij dat ook, het meisje van vroeger uit mijn klas? Ik hoop het maar. Ik hoop het zo erg. Ik heb met beide meisjes te doen, met het meisje uit de klas van mijn dochter en het meisje van vroeger. Ik heb met alle meisjes – en jongens – te doen die het thuis moeilijk hebben. Moeilijk, of misschien zelfs wel afschuwelijk. Ik krijg steken in mijn buik als ik aan al die kinderen denk. Vooral in deze periode, nu ze geen school of andere uitlaatklep hebben. Nu ze veel te veel thuis zitten. Thuis, de plek die veiligheid en geborgenheid zou moeten geven voor alle kinderen. Maar helaas is dat niet het geval.
Trots
Ik scroll verder langs de foto’s. Ik moet haar vinden. Eindelijk, daar is ze, een foto van een vrouw van mijn leeftijd maar ik zie nog steeds het meisje in haar. Ze ziet er goed uit, sterk. Ik klik wat door en kom op een website van haar praktijk voor natuurgeneeskunde. Ze vertelt daarop veel over zichzelf en hoe ze bij de natuurgeneeskunde is gekomen. ‘Door schade en schande wijzer geworden helpt ze nu anderen met het in het balans komen met jezelf,’ leid ik af van de uitleg op de website. Het cirkeltje is rond. Tuurlijk, dit is wat zij moet doen. Het past bij dat meisje van vroeger.
Het liefst zou ik een sessie bij haar boeken. Omdat ik haar wil zien en wil laten weten dat ik trots op haar ben. En omdat ik wil zeggen dat het me spijt, dat ik er niet genoeg voor haar was. Dat ik toen niet voldoende inzag dat ze het heel zwaar had en misschien wel keihard vrienden nodig had. Maar ik ben bang voor de gedachten, de herinneringen die ze over mij heeft. Misschien kwam ik wel helemaal niet zo vaak voor haar op als ik denk. Misschien liet ze me wel koud en deed ik niets. Of erger, deed ik ook lelijk.
Ik hou het bij de gedachte dat het goed met de vrouw van nu gaat. Ze doet mooi werk en daar moet je sterk voor zijn. Goed zo meisje van vroeger, ik ben trots op jou!