Bij mooi weer was de plek rond de pinguïns favoriet. Ieder steentje, ieder dier en bijna iedere verzorger kenden we.
Ik groeide op in Artis. Nou ja, niet in een hok of verblijf natuurlijk, maar ik bracht er extreem veel tijd door. Ik woonde in de Plantagebuurt in Amsterdam. Bij ons huis hadden we behalve een balkon een megagrote tuin, met wilde dieren. Die tuin heette Artis.
De ouders en de oma van mijn vriendinnetje werkten in Artis. Mijn vriendje woonde tegenover het aquarium. En ik woonde een straat achter de hoofdingang. Artis was mijn speelveld. Mijn wereld. Tot mijn achtste speelde mijn wereld zich in en rond Artis af.
Stekels rapen
Met mijn vriendje en vriendinnetje kwamen al onze fantasieën tot leven in het aquarium of in het apenhuis. Bij mooi weer was de plek rond de pinguïns favoriet. Ieder steentje, ieder dier en bijna iedere verzorger kenden we. Dat de halve familie van mijn vriendinnetje er werkte, maakte het voor ons gemakkelijk om ons in te graven in de wereld die niet voor iedere bezoeker toegankelijk was. Soms mochten we mee met de verzorgers om eten te geven of een jonkie van heel dichtbij te zien. Bevoorrecht waren we met die kijkjes achter de schermen.
Wat niet mocht, is in het hok van de stekelvarkens springen om stekels te rapen. Wat we wel deden, is in het hok van de stekelvarkens springen om stekels te rapen. Af en toe werden we gesnapt en kregen we een waarschuwing. Maar dat weerhield ons niet echt. Het was te spannend om bij die enge dieren in het hok te springen en de buit was te interessant om te laten liggen.
Wat ook niet mocht is ‘s avonds het park in sneaken om bloemen te plukken. Ik logeerde geregeld bij mijn vriendje die aan de aquarium kant van Artis woonde. Het hek had daar twee spijlen te ver uit elkaar staan waar wij met onze kinderlijfjes door heen konden frutten. Bij het veldje met de grote dinobeelden stonden prachtige narcissen die we plukten voor zijn oma. Hoe lief. En hoe spannend om daar dan in het park te zijn terwijl het gesloten was.
Honderden verhalen zijn daar door ons gespeeld. Van vader en moedertje tot directeurtje Artis; zover als de fantasie van een kind reikt. En de dieren? Die waren ons publiek. En ondertussen hielden we van ze en wisten we ongelooflijk veel over ze.
Ondernemersdrift met zelfgemaakte enveloppen
Speelden we eens niet in Artis maar bij een van ons thuis? Dan speelden we ‘diereninformatie-centrum’. Daar belden zogenaamde klanten naartoe die iets wilde weten over een bepaald dier, voor een spreekbeurt bijvoorbeeld. We beschikten over aardig wat gedrukt materiaal van Artis waaruit wij dan plaatjes knipten en zogenaamd opstuurden. Met zelfgemaakte enveloppen en al.
Dieren, Artis. Zo groeide ik op. En niet alleen voor mij is Artis een plek vol jeugdsentiment. Voor nog zoveel kinderen in Nederland en in het bijzonder Amsterdam, heeft Artis een heel bijzonder plekje in het hart. En nu door corona heeft Artis grote problemen en hebben ze onze steun heel hard nodig. Mijn steun, maar ook die van jou. Wil jij Artis ook steunen? Dan kan dat hier. Dank je wel.
Comments