Toen ik de teen uitspoog, bleek die zo wit als roomkaas. De vrouw had namelijk mijn man in zijn nek gekust. Tja, dat pik ik niet. Dat kostte de donkere vrouw haar bleke teen.
2020 is gelukkig eindelijk achter de rug. Met volle moed en zoveel hoop dat het de grenzen van het universum ver overstijgt, begonnen we met z’n allen aan 2021. Well, that escalated quickly…. Wat een maffe wereld toch, waar we momenteel in leven. Ik vind het nauwelijks te doen om het nieuws te kijken. Ik ben zo’n emotionele spons weet je wel. Trek me alles aan, lig er ’s nachts wakker van. Niet omdat ik er niet van kan slapen hoor, dat is het niet. In slaap vallen is – tot grote ergernis van mijn lief – zelden een probleem. Zodra ik de Netflix-tune hoor, vallen mijn ogen helaas al dicht. Geregeld moeten we eerst 20 minuten van de dag ervoor terugkijken voordat we verder kunnen met een serie. Tussen oktober en maart is in slaap vallen op de bank meer regel dan uitzondering. Maar ik dwaal af.
Het is dus niet zo dat ik niet kan slapen van de ellende. Nee, het probleem ontstaat als ik ’s nachts wakker word van iets anders. Plassen meestal. Of - pre-corona - van vliegtuigen die op het punt staan om een paar kilometer verderop te landen. Met een beetje tegenwind – ja dat is de bedoeling bij het landen – lijkt het alsof ze zo onze slaapkamer binnen komen vliegen. Dat is het geluid van Amstelveen; landende of stijgende (nog erger) vliegtuigen. Ik klaag niet, ik noem het alleen. Wakker dus, in de nacht. Eenmaal wakker gaat terug in slaap komen meestal niet één twee drie.
De nacht is voor mij een te donkere, te stille plek waar alle gedachten, hoe klein in eerste instantie dan ook, keer googol worden uitvergroot. Overdag ben ik een vrij opgeruimd, energiek en positief persoon. Ja zo kan ik mezelf best beschrijven. Ik trek de kar wel. Ik bedenk de plannen. Ik kan overal wel een positieve draai aan geven of een oplossing voor bedenken. Dat is overdag. Maar ’s nachts….oehhhh wat er dan allemaal in mijn hoofd gebeurt. Niet leuk. Angst, onzekerheid en doemscenarios kunnen dan zomaar bezit van mijn gedachten nemen. Och jonge. Er spelen zich dan filmpjes in mijn hoofd af die ik overdag echt niet had kunnen bedenken. En dat terwijl ik een nogal rijke fantasie heb (understatement).
Goed, terug naar het nieuws. De toestand van heden ten dage helpt niet bij mijn nachtelijke wakkere momenten. Toch zit ik elke dag om 20.00 uur klaar – I ain’t going anywhere else – en kijk ik naar alle ellende.
2021 dus. Al zo’n twee weken. Het begon ook bij mij persoonlijk een beetje onstuimig omdat ik een coronatest moest doen op dag 2 van het nieuwe jaar. Ik zag er als een berg tegenop. Een wattenstaaf richting mijn hersenen. Gruwel. Onderweg naar de teststraat vroeg ik mijn lief of er een mogelijkheid was om dit alsjeblieft in te ruilen voor een bevalling. Liever dat dan een stok in mijn neus. Nu, een negatieve uitslag en een ervaring rijker, kan ik echt oprecht zeggen dat het meeviel. En dat ik de volgende keer niet meer bang ben. Die volgende keer, die komt er natuurlijk geheid. Beter gezegd, volgende keren. Een paar dagen terug hoorde ik iets over een sabbelwatje, waarmee de kleine kinderen in Langsingerland getest kunnen worden. Denk jij wat ik denk?!
Ook al ben ik niet meer bang, kennelijk is de ervaring van de test toch nog niet helemaal verwerkt. Vannacht droomde ik dat iemand mij ging vermoorden door een wattenstaaf in mijn neus te duwen en mijn hersenen uit mijn hoofd wilde lepelen. Dat was een wraakactie omdat ik de teen van een vrouw had afgebeten. De vrouw was heel donker maar toen ik de teen uitspoog, bleek die zo wit als roomkaas. De vrouw had namelijk mijn man in zijn nek gekust. Tja, dat pik ik niet. Dat kostte de donkere vrouw haar bleke teen. Deze agressieve actie kwam misschien ook door mijn staat van doen op dat moment. Ik was vlak ervoor in een Dixie-wc gevallen en in een hele nare situatie gekomen. Omdat ik niet met mijn blote billen op de bril wilde zitten, ging ik er gehurkt op staan om te doen wat ik moest doen. Ik verloor mijn evenwicht en tuimelde achterover het - enorme - gat van de wc in. Een grote poel van knalblauw vloeistof was daar. En ik viel er achterover in. Achterover, hoor je?! Dat was echt heel naar. Vlak daarna rende ik in een rood badpak door de sneeuw. Het was op wintersport en ik moest vluchten. Pffff…doodmoe werd ik wakker. Ik had wel geslapen, dat wel. Maar wat een avonturen, in de avonduren. Het brein doet gekke dingen in de nacht. Blij dat het weer dag was.
Mijn nicht kwam vanmorgen ook met een onsamenhangend verslag over haar uiterst merkwaardige droom. Misschien iets met de stand van de maan of zo. Want later begon ook mijn dochter Medium het gesprek met “Ik was vannacht een citroen en zat in de achtbaan….”
Verder zijn we best normaal.