Er komt niets meer uit mijn handen. Het lukt me niet meer. Te veel gedoe. Ben ik dood?
Het is kerstvakantie. Ook wij hadden veel plannen. Nog nooit zijn er zoveel leuke plannen gesneuveld in zo’n korte tijd. In een kortstondige en ambitieuze gedachte zouden we nu in Kaapstad zijn. Maar deze wens had, gezien de corona-ontwikkelingen, van meet af aan geen serieuze kans om de eindstreep te halen. Kaapstad met kerst was een idee van te grote gretigheid. Een concreet plan kwam er wel voor Kopenhagen. Vier dagen Kopenhagen rond kerst, dat moest toch wel lukken, dachten we einde zomer. Voor alle, alle, alle zekerheid bedachten we toch maar een plan B. Je weet maar nooit. Plan B werd een paar dagen naar Lille. We konden daar zelf naartoe rijden in het geval het luchtverkeer rond kerst nog niet mogelijk zou zijn. Hoe gek kan het lopen? Je weet het niet, weten we sinds 2020, dus het zekere voor het onzekere. Goed, zelfs Lille was kennelijk veel te groot gedacht. Lille werd een paar dagen Den Haag, samen met vrienden. Twee gezinnen; we konden niet met elkaar over straat en ook niet uiteten, maar wel los-van-elkaar-met-elkaar in het hotel ‘uiteten’. En we zouden – als alternatief op het echte werk – gaan skiën in Zoetermeer. En naar een museum. Want dat kon nog wel. We zouden er wel wat van maken. Even weg uit huis zou al fijn zijn. Je moet weten, ik heb een bloedhekel aan hulpwerkwoorden maar ik kan hier niet anders dan veelvuldig gebruik van het woord ‘zouden’.
De kinderen kregen de afgelopen maanden aardig wat lesjes ‘flexibel opstellen’. Kwam ik weer, aan de eettafel met het nieuws: “jongens (het zijn meisjes!), we gaan in de kerstvakantie toch niet naar blablabla maar naar blabla, dat kan nog wel. En dat wordt ook hartstikke leuk”. Ze gingen er prima mee om moet ik zeggen. Zich aanpassen, dat kunnen ze wel!
Amstelveen. Thuis. Kerstvakantie 2020.
We. Doen. Niets. Echt helemaal niets! En we zijn ka-pot. Ik word hier zo ongelooflijk moe van. Van dat niets hoeven doen en doelloos de dag door hangen. Begrijp me niet verkeerd, ik vind het heerlijk, maar het doet me niet per se goed. Ik ben hier gewoon niet zo voor gemaakt. Er komt niets meer uit mijn handen. Qua werk al helemaal niet maar ook iets eenvoudigs als online een broek ruilen – retourformulier invullen en pakketje klaarmaken – lukt me niet meer. Te veel gedoe. Ik sta stil. Ben doods. Bijna dood. Ben ik dood?
De belangrijkste vraag van de dag is ‘heb ik vandaag al gedoucht of was dat gisteren?’ Om dan even heel voorzichtig de neus in de richting van het lijf te begeven en aan de hand van de reukcheck wel of niet onder de douche te gaan en de kerst-onesie weer aan te trekken.
Wat er verder gebeurt? Chillen, eten, drinken, sjoelen, even een echte broek aan, boodschappen doen, broek uit, kerst-onesie aan, eten, kerstfilm, eten, drinken, serie, uitslapen, eten, kaarsen vervangen, bankhangen, wandelen, kinderen smeken een spelletje te doen (meestal zonder succes), yoga-oefeningen tegen stijfheid, eten, drinken, nieuw behangetje kiezen, kerst-onesie uit, broek aan, boodschappen doen, broek uit, kerst-onesie aan, kwartiertje in de hangmat naar het plafond staren, naalden van de boom opvegen, wel douchen/niet douchen?, toch weer ander behangetje uitzoeken, eten, drinken, toch maar weer eens wandelen want stijf, kerstkoekjes bakken, en...repeat all.
Nooit gedacht dat ik zo stil zou kunnen staan. Wie mij kent weet dat ik een druk baasje ben. Maar het moet. Het gebeurt. Dit is het. En ergens geniet ik er ook ontzettend van. Want zonder lockdown was er nooit zoveel traagheid uit me gekomen. Gisteren las ik ergens de kop “Dodental loopt op tot 18 na bezoek hulp-Sinterklaas” en ik vroeg me wat deze kop met me gedaan zou hebben als ik dit in 2019 gelezen had. Niemand had het scenario, waarin we nu met z’n allen zitten, kunnen bedenken. Eind 2020 kijken we wereldwijd van dergelijke krantenkoppen niet meer vreemd op. Dit jaar hebben we gemerkt dat je het gewoon niet weet, dat het morgen nog gekker kan, dat je het volgende maand ook niet weet en dat je van de een op de andere dag plots in een slechte film beland kan zijn. Eentje waarvan je het script niet had kunnen verzinnen, zo slecht en ongeloofwaardig. Maar ik ben ervan overtuigd dat het ook goede dingen brengt.
Heb ik al gedoucht vandaag? Zou kunnen.