Ochtendgeruis

En dan realiseer ik me dat het dus die kleine is. Ja hoor, ze is begonnen met tegen met te praten. Waarom doet ze dit? En wat zegt ze? En waarom?!

Midden in de nacht, volle blaas. Ik moet er echt uit. Ga ik? Of blijf ik in mijn warme bedje liggen met het risico dat ik straks in mijn bed pies? Een moment twijfel ik. Ik ga! Ervan uitgaande dat het een uur of 5 is waag ik mij de vier koude stappen naar de wc. Onderweg vang ik de rode letters van de wekker op. 6.55 uur. Geschokt ben ik. Hoezo? Ik dacht dat ik nog 2 uur kon slapen na mijn expeditie wc. Hoewel onze wekker ‘pas’ over 20 minuten gaat, en ik, eenmaal terug in bed, nog best mijn droom kan afmaken, weet ik dat de wekker van die kleine over vijf minuten al gaat. En dan gaat ze tegen me praten. Ik weet het gewoon.

Terug in bed doe ik net of het 5 uur is en ik val nog in slaap ook. Vijf, tien of hoeveel minuten dan ook later hoor ik een geluid in mijn droom. Toch? Please laat het in mijn droom zijn. Het geluid stopt niet en ik realiseer me dat het niet in mijn droom is. Maar wat dan? En wie? En vooral, waarom?! Ver heen ben ik....

Iets terugzeggen

Vlak daarna komt het besef dat het dus die kleine is. Ja hoor, ze is begonnen met tegen me te praten. Waarom doet ze dit? En wat zegt ze? En waarom?! Ik probeer het te negeren. Tegen beter weten in want ik weet natuurlijk dondersgoed dat Small doorgaat totdat ik iets terug heb gezegd. Die laat zich echt niet afpoeieren door een moeder die haar kop in het kussen steekt en doet of ze niet hoeft op te staan.

Zonder dat ik echt heb verstaan wat ze eigenlijk zegt probeer ik woorden te formuleren om maar iets terug te zeggen. Maakt niet uit wat, als ik maar reageer. Dan weet ze dat ik wakker ben en stopt ze misschien met praten. Maar er komt geen geluid uit me. Ik slaap gewoon nog. Ben nog niet toe aan de dag. Ik probeer het nog een paar keer en uiteindelijk mompel ik iets. Voor Small genoeg om te weten dat haar missie – mama en papa wakker maken om ze uit bed zien te krijgen – voldoende is gelukt en ze haakt af. Voor even. We hebben nog een minuut of 10 om te snoezen voordat ze terugkomt.

Maar de tweede keer is het feest. Want dan komt ze nog even lekker bij me liggen. Haar warme, steeds groter wordend lijfje tegen me aan en mijn neus in haar haren. Deel 2 van de dag beginnen is fantastisch. Dat is dit. Zonder woorden, zonder geluid. Het duurt maar even want ze wil door met wassen en aankleden, maar het is zo fijn. Het maakt al dat ongewenste geluid van zojuist dubbel en dwars goed.