Of er die dag op z’n minst wel winterbanden onder de auto zaten, weet ik niet… Het maakte sowieso allemaal niet uit. De auto gleed naar achteren, ver naar achteren.
Ik hou van skiën. Mijn gezin niet. Althans, tot vorig jaar niet. Nu wel gelukkig, al weten ze nog niet hoe het is om te skiën zonder zicht en om met -15 in een skilift te zitten. Ze hebben vorig jaar een weekendje zon-geskied en nu zijn ze om. Een echte wintersport staat gepland.
Vanaf dat ik een jaar of 6 was, stond ik op de ski’s en gingen we als gezin steevast 1 of 2 keer per jaar skiën. Meestal was dat met een groep vrienden van mijn ouders en al gauw ging ik met de mannen mee off-piste. Heerlijk. Als kind ken je weinig angst dus hup, gaan!
Schouwspel voor de zintuigen
Skivakantie geeft niet alleen maar vermoeide benen en een pandabeereffect op je snoet, het doet ook van alles met je zintuigen. Het wintersportgevoel kan ik in een splitsecond ophalen wanneer ik een plaatje zie van een skipiste. Ik zie, voel, ruik en hoor het allemaal. En het geeft me zo’n heerlijk verlangend gevoel.
De fervente skiër snapt vast wat ik bedoel. Neem bijvoorbeeld het sneeuwlicht. Het ochtendsneeuwlicht, wanneer het zonnetje net op is en de aankondiging voor een nieuwe sportieve dag maakt. Het schemersneeuwlicht, zo rond 4 uur, wanneer de dag ten einde komt en je schenen moe zijn van de sneeuwschoenen. Dan doemt de sneeuw een beetje blauwig op en weet je dat je – nog even één afdaling! – bijna moet stoppen en jezelf kan trakteren op een jägerthee, glühwein of whatever je wilt. En dan heb je nog het avondsneeuwlicht. Als je ‘s avonds, in je ‘normale’ kleding buiten loopt, terug van een restaurant of juist na het eten even een ommetje maakt. Dan is het donker boven in de lucht en licht op de grond door het witte sneeuwdek. Heel bijzonder.
Of het geluid van wintersport. De oorverdovende stilte die sneeuw geeft, heerlijk. Totdat je erop gaat lopen, dan knispert de sneeuw zo lekker. Vooral op verse sneeuw maken je voetstappen een trommelvliesstrelend geluid. Het gesjoef van ski’s in de sneeuw, oh…wat krijg ik zin om te skiën als ik daaraan denk.
En dan de geur. Are you with me? De kou in je neus is zo lekker fris dat je bijna niets ruikt. Een neutrale geursensatie. Behalve dan,….ja ja daar komt ie…de geur van wax! Herken je het? Het is een opzichzelfstaand smerige lucht maar in het totaalplaatje van de skivakantie draagt het bij aan heerlijke herinneringen.
Positief skigevoel
Misschien heb ik wel zo’n hart-maakt-sprongetje-gevoel over skiën omdat ik geen nare ervaringen heb. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik denk nu aan die laatste keer dat ik echt op wintersport was en eens een andere uitdaging aanging dan rechttoe rechtaan skiën: snowblades. Superleuk alleen niet echt ideaal voor off-piste en zo scheurde ik mijn enkelbanden, werd ik met de sneeuwschuiver van de berg gehaald en met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ook weer meegemaakt. Gelukkig viel het mee. Behalve dan dat ik door even immobiel te zijn een maand later een longembolie kreeg waar ik wat langer zoet mee was dan met die enkel. Maar dat probleem zit in mijn genen dus dat had anders ook wel een keer naar boven gekomen.
Een positief skigevoel dus. Nooit met de gevreesde ‘banaan’ de berg af gehaald.
Wacht, er heeft nog wel een belangrijk akkefietje plaatsgevonden tijdens wintersport. Niet op de piste, wel op de weg naar het wintersportoord. Een dodenrit de berg op heeft mij een levenslang trauma gegeven wat mij tot de dag van vandaag af en toe in de weg staat. Althans, in het buitenland. Hier in Nederland heb ik er geen last van gelukkig. Anders had ik echt (blijvend) moeten emigreren.
Laat maar gaan
Dat kwam zo. Mijn vader was niet zo handig. Dat wil zeggen, hij kon nog geen spijker in de muur slaan, laat staan sneeuwkettingen omdoen. Hij koos er dan ook altijd voor om, tegen beter in, geen sneeuwkettingen om te doen op de Oostenrijkse bergweggetjes. Gewoon omdat hij het niet voor elkaar kreeg. Kop in het zand, en als een kamikazepiloot die berg op. Of er die dag op z’n minst wel winterbanden onder de auto zaten, weet ik niet… Het maakte sowieso allemaal niet uit.
Ik heb weleens gehoord dat Oostenrijkers de Nederlanders ‘die gelbe Gefahr’ noemen, refererend aan onze gele nummerborden en het feit dat wij Nederlanders niet weten hoe we veilig door de besneeuwde bergen moeten rijden. Juist, dit slaat echt 100% op mijn vader.
Goed, na een prima rit van 950 kilometer moesten we de laatste kilometers de berg op. Haarspeldbochten, sneeuw en ijs op de weg, slechts zicht, geen sneeuwkettingen…. Zie je het voor je? Op een zeker moment hield de auto het niet meer en gleed naar achteren. Heel ver naar achteren. Geen grip, wel paniek. Mijn vader - op zich een heel goede chauffeur - had totaal geen controle meer. Dat was het moment dat mijn moeder riep “kom meiden, spring de auto uit, laat je vader maar gaan….”.
“Laat je vader maar gaan!” Hoor je dat?! Deze zin bleef lang bij. Eigenlijk weet ik niet of we inderdaad die auto uit zijn gestapt en mijn vader ‘lieten gaan’ of dat we met z’n allen verder naar beneden gleden… Wat ik weet is dat de auto tot stilstand kwam tegen een taludje van sneeuw in een haarspeldbocht. Vaag herinner ik me iets van een sleepwagen en professionele sneeuwkettingenhulp. Ik heb naar het exacte vervolg van het verhaal nooit meer gevraagd. In de – hilarische – gesprekken die we er nu nog over hebben, blijven we altijd steken bij mijn moeders zin “laat je vader maar gaan”. Het zal je niet verbazen dat ze een paar jaar later zijn gescheiden. Niet per se door deze uitspraak hoor, maar het geeft wel de verhouding weer, zeg maar.
Lekker plat
Zowel mijn vader, mijn zus en ik hebben vanaf dat moment bergweggetjesangst. En niet zo’n klein beetje ook. Een neiging naar hoogtevrees zat er bij ons alle drie altijd al in maar dit verhaal heeft ook dat niet beter gemaakt. Het heeft voor ons allemaal al tot veel lastige situaties geleid.
Dat mijn moeder als enige nergens last van heeft en het bergangstprincipe totaal niet voelt, zal je waarschijnlijk niet verbazen. Ik ben vooral heel erg blij dat we in een platter dan plat land wonen!