Dat lijkt me niet de gewenste uitkomst van zo’n vogeltelling. Daar worden dan weer allerlei verkeerde conclusies aan verbonden en dat is dan mijn schuld.
I see birds. Wat? Ja, ik zie vogels. Ken je het beroemde zinnetje “I see dead people” uit de film Sixth Sense? Nou dat heb ik dus met vogels. Ik zie ze, de hele tijd. Nee ik ben geen vogelaar en vogels zijn ook niet mijn lievelingsdieren of zo. Sterker nog, ik heb er niets mee. Ik kan net aan een duif van een papegaai onderscheiden. Verder niets. Niets tegen, niets voor. Gewoon, neutraal. Geen interesse zeg maar. Maar ik zie ze dus wel, die vogels.
Achter aansluiten
Ik stond kennelijk in de verkeerde rij bij het uitdelen van talenten. Ik had natuurlijk achteraan moeten sluiten in de rij bij het bordje ‘Dansen’ of ‘Tekenen’. Maar ik zag een loketje zonder rij en zonder bordje met loketnaam. Ik was er direct aan de beurt, dat dan weer wel. En nu is dit mijn talent ‘vogels zien’. Daar moet ik het mee doen.
Goed, ik zie dus vogels. Van heel ver weg. In weilanden, op lantarenpalen, in bomen in het bos. Ik zie ze gewoon. Ik kan dan eigenlijk ook alleen maar zeggen ‘kijk EEN vogel’ want ik weet niet hoe die specifieke vogel heet. Het zijn vaak roofvogels of vogels die ik nooit eerder heb gezien. Ik denk vrij bijzondere vogels, maar dat weet ik niet zeker. Een keer zag ik een blauw/grijzige vogel die me vrij speciaal aandeed. Ik heb het later opgezocht en het bleek een Blauwe Kiekendief te zijn. Zie je niet heel vaak kennelijk. Ik dus wel. Blij? Welnee, ik vind er niets aan.
Volgelverdienmodel?
Mijn omgeving vraagt geregeld waarom ik niet meedoe aan de nationale vogeltelling. Maar dat kan toch niet?! Ik zou de hele telling in de war gooien. Dan ontstaat er ineens een enorme piek dat jaar ten opzichte van het jaar waarin ik niet meedeed. Dat lijkt me niet de gewenste uitkomst van zo’n vogeltelling. Daar worden dan weer allerlei verkeerde conclusies aan verbonden en dat is dan mijn schuld. Nee hoor, daar waag ik mij niet aan.
Toen ik mijn baan had opgezegd om te ontdekken wat ik de tweede helft van mijn werkende leven zou gaan doen, ben ik natuurlijk mijn talenten nagegaan. Wel zo handig dat je iets doet wat je ligt. Mijn man stelde vrij serieus voor om vogelgids in het Amsterdamse bos te worden. Ikzelf daarentegen zag dat zo voor me: “Kijk mensen, daar rechts in die boom, een vogel. Ik weet niets over hem, zelfs niet hoe hij heet. Het interesseert mij ook geen klap maar jullie willen dit kennelijk weten”. Ik zag er geen verdienmodel in. En ook geen uitdaging trouwens.
Wat moet je ermee?!
Mijn vaste wandelmaatjes in deze coronatijd zijn het wel gewend dat ik zomaar opeens ergens een vogel aanwijs. En omdat ik daar dan vervolgens niets over kan vertellen is het constateren, richting aangeven, bevestigen en punt. We kunnen er niets mee. Die ene keer in Frankrijk bijvoorbeeld. We zaten voor onze safaritent een beetje te chillen en keken uit over een net geploegd akker met in de verste verte een rij bomen. Ik onderbrak de stilte door te melden dat daar, heel in de verte, een grote bruine vogel zat. Waar? Nou dáár, wijzend naar een rij bomen een paar honderd meter verderop. We hebben de verrekijker er even bij gepakt en inderdaad, een grote bruine roofvogel. Punt. Geen idee verder.
Trots? Nee hoor, not at all. Achteraf gezien had ik natuurlijk moeten aansluiten bij die lange rij. Dan had ik nu goed kunnen dansen.
コメント