50-minus-something

Ik word bijna 50. Nou ja, officieel word ik over 2 weken 48. Dat is nog geen 50.

In tegenstelling tot mijn leeftijdsgenoten vind ik het helemaal niet erg om 50 te worden. Sterker nog, ik kijk er naar uit.

50 is voor mij een magisch getal. Ik heb vanaf het begin van mijn jaren als veertiger 50 als ijkpunt gehouden. Het moment om naartoe te werken “Als ik 50 ben, wil ik zijn wie ik wil zijn”. In balans. Uitgekristaliseerd. Stabiel. En vooral, meer dan tevreden met mezelf.

Ik heb daar de afgelopen jaren vrij bewust naartoe gewerkt.In het begin van mijn fourties kreeg ik een burnout. Het duurde even voordat ik weer opgekrabbeld was. En in de jaren die volgden heb ik mezelf vaak de vraag gesteld “wat is belangrijk voor mij en mijn gezin” . Want ja, dat gezin, dat is het belangrijkste voor mij dus alles wat ik doe, denk en adem, daar is mijn gezin groot aandeel in.

Reflecteren

Elk jaar rond oud en nieuw maak ik de balans op. Waar ben ik blij mee geweest in het afgelopen jaar? Wat wil ik wel en wat niet meenemen het volgende jaar in? Wat moet daarvoor gebeuren? Een momentje van bezinning, zeg maar.

En nu word ik dus bijna 48 en moet ik concluderen dat ik echt wel bijna ben wie ik graag wil zijn. Missie bijna accomplished dus. En dat met nog twee jaar te gaan. Perfect, in die twee jaar kan ik mooi mijn carrière aanpakken. Want nu ik net mijn goedbetaalde baan heb opgezegd en zo vrij als een vogel ben om het werkende deel van mijn leven op nieuw vorm te geven, ligt de cha cha cha van het leven toch even helemaal op z'n gat. Nog genoeg te doen dus!