Aan het eind van zo’n filmpje moet ik echt even tot mezelf komen, een paar keer slikken en dan…ga ik weer. Nog een keer kijken. Iedereen heeft zijn ding hoor, ja ik ook. En jij vast ook.
Ik heb een hele goede vriend. Laten we hem Frank noemen. Zo heet hij natuurlijk niet echt maar we noemen hem voor het verhaal even zo. Aan het eind van het verhaal begrijp je wel waarom ik zijn echte naam niet gebruik. Het is toch een beetje pijnlijk, deze hele toestand.
Frank en ik hebben samengewerkt en toen werden we maatjes. Hele goede maatjes. Zijn vrouw leerde ik later kennen en met de tijd is zij mijn beste vriendinnetje geworden. En Frank – nogmaals, zo heet hij niet echt – is een van de beste vrienden van mijn man geworden. Hoe heerlijk. Onze vriendschap is heel fijn en daar kan ik best een uurtje over doorschrijven maar dat zou niet boeiend zijn. Dus, ….tja, er zit ook een heikel puntje aan onze vriendschap. En dat is dit verhaal.
Wacht, eerst even dit. Ik hou niet van leedvermaak. Nou ja, ik kan wel lachen om leedvermaak van het kaliber ‘funniest home video’s’ maar cabaretiers die grappen maken ten koste van een ander, daar ben ik echt wars van. Dat vind ik zo ongelooflijk goedkoop. Daarom voor mij geen Youp maar wel Daniel. Anyways, dit verhaal is wel een beetje gebouwd op leedvermaak. Want het is verschrikkelijk wat er gebeurde. En toch, elke keer dat ik eraan denk, krijg ik een ‘knauwtje’ in de rechterkant van mijn buik, een teken dat er een lachbui in aantocht is. Maar het is wel leedvermaak dat net door de beugel kan. Hij heeft er geen wezenlijke trauma’s aan overgehouden of zo.
Oke….komt ie. In de tijd dat ik in Brazilië woonde zijn Frank, zijn vrouw en hun dochter twee keer langsgekomen. Supergezellig was dat. We deden veel samen maar geregeld gingen zij ook lekker als gezin op pad. Op een ochtend toen we elkaar weer zagen, vertelden ze een fantastisch verhaal over de avond ervoor. Fantastisch voor de ‘aanhoorder’. Niet voor de ‘verteller’. Nog altijd vind ik het verschrikkelijk dat ik er niet bij was en ga ik van binnen stuk bij de gedachten aan dit verhaal. Juist, ik voel de tranen alweer in mijn ogen schieten van de lach. Leedvermaak-lach.
Wacht, je moet weten dat ik niet vies ben van ranzige dingen. Ik hou ervan om filmpjes te kijken waar de meest gruwelijke pus-puisten worden uitgeknepen. Ja I know, het is smerig maar ik geniet er enorm van. Ik krijg dan zo’n droog gevoel achterin mijn mond van ellende. Ik kijk ook vaak met mijn hand voor mijn ogen. Door mijn gespreide vingers heen. Als ware het een enge film. Hand voor de ogen maar, ik wil het wél zien. Het is zo smerig. Aan het eind van zo’n filmpje moet ik echt even tot mezelf komen, een paar keer slikken en dan…ga ik weer. Nog een keer kijken. Iedereen heeft zijn ding hoor, ja ik ook. En jij vast ook!
Ok, terug naar Brazilië. Frank en gezin waren die avond op een klein toeristenmarktje in de buurt gaan kijken. Beetje rondlopen, drankje gehaald etc. Je kent het wel: 25 graden, heldere sterrenhemel, vakantie…. Heerlijk toch!
Puisten ok, maar ik kan tegen één ding echt niet. Dat weet ook iedereen in ons gezin en mocht het gebeuren, dan hoef ik er niets mee. Zo is de afspraak met mijn man. Kots. Ik word echt echt ECHT heel naar van kots. Als ik kots zie of iemand zie overgeven, dan moet ik zelf ook. Nu ik dit zo schrijf, draait mijn maag zich al om. En dat in combinatie met de emotie van een naderende lachbui bij de gedachte aan wat Frank overkwam, voel ik mij lichamelijk echt niet zo heel goed worden.
Frank liep dus blij te zijn, in z’n T-shirt zo ’s avonds op dat marktje in het tropische Brazilië toen hij in zijn gezicht werd gekotst! Ja echt, hij werd in.zijn.gezicht.gekotst!! Een of andere Braziliaan die voor hem liep werd niet lekker, draaide zich al kokhalzend om en kotste – per ongeluk mag ik hopen – zo in Frank’s snoet en op zijn shirt. Kots, in z’n gezicht! Whaaaaahaahaa …. het is toch verschrikkelijk?! Dit overtreft toch werkelijk de meest smerige gedachte die je maar kan hebben?!
- wacht….ik moet zo hard lachen nu – na al die jaren en het honderd keer te hebben
verteld, moet ik bij dit verhaal nog altijd huilen tot mijn mascara tot op mijn kin zit -
En weet je waar ik dan zo vreselijk om moet lachen? Van afschuw natuurlijk. Van het feit dat andermans kots in je nek druipt. Maar vooral ook om het feit dat dat T-shirt van Frank, dat helemaal onder de kots zat, uit moest. Zie je het al voor je. Hoe doe je een shirt waar kots op zit over je hoofd uit zonder dat je nog meer kots over je gezicht smeert?!?
Het is verschrikkelijk. Ronduit.
Het is een soort van masochisme om aan dit verhaal te denken. Maar jezus wat geniet ik ervan. En Frank? Die vindt het maar stom en irritant dat ik 15 jaar later nog steeds over de vloer rol van het lachen om dit verhaal. Maar dat geeft niets, want we houden toch wel van elkaar.